Танго прирачник за жени (2 дел): Танцувај со срцето, не со умот

На моите часови доаѓале стотици ученички и кај 100% од нив вистинскиот напредок се случува во оној момент кога ќе почнат да чувствуваат наместо да сфаќаат, кога нивното искуство наместо во свеста ќе почне да се случува во срцето.

Ќе се обидам во овој пост да објаснам што значи тоа и како може полесно да се постигне. Постов е дел од серијата текстови за моите искуства со проблемите на девојките кои доаѓаат на моите часови.

Кога велам „танцувај со срцето, не со умот“ мислам на чувствување на комуникацијата со партнерот, наместо свесно „читање“ на неговите знаци. Танцување „по чувство“ наместо „со умот“. Но што тоа значи? Секако дека и во двата случаи, и во чувствувањето и во свесното читање, станува збор за активност на умот. Еве ги клучните разлики и начините како се постигнува тоа:

1. Временската определеност. Поради оваа лекција многу често сум добивал коментари дека потсетувам на зен учител или дека тангото е слично со медитација – во тангото не постои иднина и не постои минато, постои само сегашниот момент. Вистински може да се внесеш во танцот само ако заборавиш на она што поминало и само ако престанеш да го очекуваш она што следува – треба целосно да се фокусираш на она што се случува сега.

Кога размислуваш со умот, во суштина се обидуваш да ги предвидиш знаците што ќе ти ги даде партнерот, а најчесто тоа го правиш врз основа на она што тој го направил претходно, во минатото. На тој начин твоето време станува линеарно, тоа тече од минатото кон иднината. Вистинската магија на тангото се случува тогаш кога времето за тебе ќе запре. Тогаш веќе нема да биде важно што се случило во минатото, неколку чекори пред Сега, а неважно е и тоа што следува. Единствено нешто што треба да те интересира е она што се случува сега во овој момент.

Тогаш кога ќе почнеш да уживаш во Сега, тогаш за тебе вратите на танго магијата ќе почнат широко да се отвораат.

2. Визуелизацијата. Доминантно сетило на луѓето е видот. Ние се обидуваме да видиме за да може нашиот мозок да ги процесуира тие податоци и да го разбере она што се случува. Но, гледањето има стимулирачки ефект за свеста и за контролата, а тоа понекогаш може да пречи кога танцуваме.

Кога играш танго и гледаш во нозете на партнерот, или во твоите нозе, твоите чувства се исклучени, ти танцуваш според инструкциите на твојата свест, онака како што таа смета дека е потребно. На тој начин, наместо за инструкции за движењата да се обратиш кај својот партнер, ти се обраќаш кај својата свест и на тој начин ја прекинуваш комуникацијата. На некој начин почнуваш да танцуваш сама со себеси и сама за себеси. Така тангото во пар наместо еден, станува два паралелни танци, слично како и разговор во кој соговорниците не се слушаат еден со друг, туку само зборуваат, па место разговор добиваме два паралелни монолози.

Затоа многу често на девојките им кажувам дека не е толку важно да сфатат какви движења треба да направат со нозете, колку што е важно да почувствуваат на што ги води партнерот. Кога двајцата партнери ќе ги научат чекорите напамет, танцот наизглед функционира, но тоа е илузија. Тоа е исто како двајца што се глуви да научат неколку прашања и одговори напамет и да си ги кажуваат еден на друг – тоа може да личи на разговор, ама тоа е само илузија.

Можеби најдобрата вежба за ова ја научив од мојот прв аргентински учител Рафаел Рамирез кој ме советуваше на практики понекогаш додека вежбам да правам муабет со мојата партнерка. На тој начин ќе го дефокусирам нејзиното внимание од активноста на нејзиното тело, па додека нејзината свест се мачи да смисли одговор на прашањето што сум ѝ го поставил, постсвеста (срцето) работи без контрола на свеста, комуницира непосредно.

3. Техниката. Лесно е да кажам следи го партнерот, но јасно ми е дека тоа на почетничките им е многу потешко отколку на оние кои имаат определено искуство. Зборувам за искуство во движењата.

Затоа не е лошо понекогаш некои движења да се научат и напамет, за да се совладаат основните техники на движење, но учењето напамет треба да заврши тука. За да се случи вистинскиот напредок треба да се потреш на комуникацијата, а не на она што си го запомнила во умот.

Учењето на техниката е многу важно и таа треба постојано да се вежба. Како и во секоја друга вештина, за да направиш нешто „по чувство“ мора да го извежбаш доволно. Тоа е исто како и возење велосипед – кога почнуваш ти постојано мислиш на секое движење, возиш „со умот“. Кога ќе го извежбаш движењето, возењето велосипед е веќе потсвесна активност, ти почнуваш да возиш „по чувство“ и додека возиш можеш и да разговараш со некого паралелно.

И во двете активности контролата ја има мозокот, но во едниот случај тоа е свесно, во другиот тоа е несвесно. Тоа е значењето на она „по чувство“ кое го употребувам во овој текст. Затоа, вежбај ја техниката, но секогаш биди свесна дека танцување во пар е многу повеќе од добро научена техника.


Сите овие работи што ги кажав немаат смисла ако не си дадеш време. Како и во секоја друга вештина, потребно е време и искуство, потребни се часови и часови поминати во прегратката на добри партнери за да може ова за кое зборувам да стане лесно и употребливо.

Додај свој коментар овде или во порака по и-мејл. Какви се твоите искуства? Доколку ти беше интересен овој текст веројатно ќе сакаш да го прочиташ и првиот дел кој објаснува зошто тангото не е игра на доминација.

автор: Ивица Антески
ivica.anteski@gmail.com